Nie wiem czy w doktrynie liberalnej jest zapisany nakaz stosowania umów śmieciowych lub likwidowania związków zawodowych. Trzeba się zabrać do roboty i walczyć o swoje prawa a nie marudzić na liberałów. Teraz ma Pan rządy prawicowe z rządową Solidarnością i też jest kicha. To samo było za rządów SLD. Ale tutaj to Pan nie szufladkuje zgodnie z doktryną polityczną. I błagam niech sie Pan tak nie rozpływa nad tą nieszczęsna dobra zmiana, bo dobra zmiana dużo mówi a mało robi. Jedynym efektem jest 500+. Fajne, ale dusza liberała przekornie mi podpowiada, że nie ma nic za darmo a łatwo przychodzące pieniądze często demoralizują. W doktrynie liberalnej jest zapisany, choć oczywiście „tylko” domyślnie nakaz stosowania umów śmieciowych i likwidowania związków zawodowych, jako że dla liberała liczy się tylko jego osobiste dobro, nieważne, że pochodzi ono na ogół z wyzysku innych oraz dlatego, że liberalizm popiera maksymalizację zysku, nie interesując się etycznymi aspektami tejże maksymalizacji. Innymi słowy, liberałowie nie chcą zauważyć, że ich wolność ma swoje granice, i że jest nią wolność innego człowieka, a więc wolność kapitalisty do robienia interesów kończy się tam, gdzie interes kapitalisty staje w konflikcie z interesem i wolnością pracownika najemnego, w tym szczególnie z wolnością od wyzysku i z wolnością od ekonomicznego przymusu pracy. Przypominam też, że w rządzonej przez liberałów XIX-wiecznej Anglii nie było płacy minimalnej, robotnicy byli zatrudniani na okres jednej zmiany roboczej a związki zawodowe były tam prawnie zakazane. Największe nieszczęścia w historii świata spowodowały ustroje oparte na wyzysku, czyli niewolnictwo, feudalizm i kapitalizm oraz religie, szczególnie zaś monoteistyczne (judaizm i islam) i semi-monoteistyczne (chrześcijaństwo w jego różnych odłamach). Jak to już podawałem, w latach 1950-1973 PKB w krajach OECD wzrastał rocznie o średnio 4% (w USA o 2.5%, tylko w Azji był in wysoki jako że wynosił on w Japonii około 8% a na Tajwanie około 6%), a w latach 1973-2002 już tylko o mniej niż 2% (w USA o 1.9%) a dziś jest on jeszcze niższy – np. dla USA wynosił on w latach 2001-2007 tylko 1.7%. Natomiast średni roczny wzrost PKB Chin (ChRL) wynosił w latach 1973-2003 ponad 5% (wyższy był tylko w Korei Płd. ok. 7% na i na Tajwanie ok. 6%), a w latach 1979-2010 prawie 10% (dokładniej 9.9%). Europa Zachodnia rozwijała się w latach 1973-2003 w tempie zaledwie 1.8% rocznie, znacznie wolniej niż w latach 1950-1973, kiedy to rozwijała się w tempie 3.9% rocznie. Analogiczne dane dla USA, Kanady i Australii to odpowiednio 1.4% i 2.4% a dla Azji 3.2% i 3.8%. Tempo wzrostu gospodarczego maleje więc na całym świecie, ale najszybciej na tzw. Zachodzie, a rozwija się obecnie właściwe już tylko Azja i to też nie cała (głównie Chiny). Dane czerpię tu głównie z dzieł Maddisona „The World Economy: Historical Statistics” oraz Mitchella „International Historical Statistics”.

Poza tym, to walka o prawa pracownicze nie jest w kapitalizmie prosta, jako że w tym ustroju kapitał ma pod sobą cała machinę przemocy państwowej.

Obecne rządy są zaś prawicowe pod względem obyczajowym, ale umiarkowanie lewicowe pod względem gospodarki. Rzeczywistość społeczno-gospodarcza nie jest bowiem jednowymiarowa i nie da się sprowadzić do prostych modeli liniowych typu prawica-centrum-lewica.

A to, że nie ma nic za darmo, to nie jest liberalizm, a ekonomia, w tym marksowska, która wyraźnie dowodzi, że bogactwo nielicznych pochodzi z pracy większości, czyli z przymusowej pracy osób pozbawionych kapitału. A więc tak, regułą jest, że nic nie ma za darmo, ale są od niej wyjątki, jako że kapitaliści nie pracują, a mają wszystko, zaś pracujący na nich pracownicy najemni często nie mają nic. I zgoda – łatwo przychodzące pieniądze z reguły demoralizują, co doskonale widać jest po generalnej demoralizacji klasy kapitalistów.